Een dagje ME
Zoals in deel 1 van mijn
verhaal staat heb ik ME. Aan dat feit is niets veranderd. Nog steeds moe en nog
steeds geen dokter die me kan vertellen wat ik precies mankeer, of wat ik er
eventueel aan zou kunnen doen. Waarom dan deel 2? Nou, mijn leven ziet er toch
weer iets anders uit.
Voorbeeld één, ik werk niet meer. Laat ik het er op houden dat mijn baas en ik
erachter zijn gekomen dat ME en werk niet zo goed samengaan. Ik zoek nog wel
naar thuiswerk, van een uurtje of twaalf tot vijftien in de week, mocht iemand
nog iets weten.
Doordat ik niet meer werk
gaat eigenlijk ook mijn hele opstaan -ritueel in de war. Daarom ben ik aan mijn
eigen werkschema begonnen. Een leuk agendaatje voor op de computer gevonden,
waarin ik dan per dag plan wat ik zoal moet doen van mezelf. Mijn wekker is van
7.00u naar 8.00u verzet en de planning begint steevast om 9.00u. Let wel, de
planning begint zo laat. Daar is mijn lijf het echter niet altijd mee eens.
Daarbij is mijn nachtrust
ook een volledig ander leven gaan leiden. Voorbeeldje, ik ben nu dit verhaal
(nou ja, een gedeelte in ieder geval) aan het typen om iets voor middernacht,
nadat ik ruim anderhalf uur naar het plafond heb liggen staren. Gedachten
blijven in mijn hoofd rondspoken, maar het idee van slapen zit er niet tussen.
Gelukkig is dit niet elke nacht zo. Ik heb er voortaan ook nachten tussen zitten
dat ik vlot in slaap val, maar dan net niet echt de slaap kan vatten. Ik weet
niet eens hoe ik dit moet uitleggen. Ik wordt dan veel wakker, maar toch niet
echt wakker. Alsof je hoofd wakker wordt, maar je lijf gewoon slaapt. Niets doet
het, maar je kan je de volgende dag precies herinneren hoeveel keer je wakker
bent geweest. Je raakt er in ieder geval niet echt van uitgerust.
Daarom is nu het stukje
‘opstaan’ van het eerste deel iets veranderd. Normaal sloeg ik zo’n tien
keer de wekker op snooze en werd uiteindelijk wakker. Tegenwoordig probeer ik
twee of hoogstens drie keer wakker te worden, zet dan de wekker helemaal uit en
val als een blok in slaap tot een uur of elf. Dit nieuwe ochtendritueel vind
meestal plaats na die slapeloze nachten. Vervolgens kan ik dan mijn mooie
planning weer ombouwen, omdat ik al ruim twee uur van mijn dag heb gemist en
meestal ziet het er dan ook nog niet naar uit dat ik dan ook meteen aan het werk
ga. Ofwel, een halve planning naar de maan.
Maar ach, dat gaat allemaal
wel weer over. Wat ik heb gemerkt, is dat er maar iets hoeft te gebeuren of ik
(alias mijn hopeloze geest met aanhangsel) ben helemaal van slag. Het opstaan om
naar het werk te gaan ging eindelijk goed: baan kwijt. Eindelijk een werkend
schemaatje voor mezelf gebouwd: computer crasht. Ik moet nu gewoon weer uit mijn
dipje komen en dan gaat het weer goed.