Het herhaalconsult
Door: Inge Everaars
(28
oktober 2011)
Op donderdag 27 oktober had ik het
herhaalconsult. Dit keer reed ik in mijn eentje op en neer en ik moet zeggen dat
de reis me echt meeviel. De afspraken daarentegen verliepen minder soepel.
Blijkbaar ik het daar op donderdag een gekkenhuis, waardoor de afspraken
behoorlijk uitlopen. Na 40 minuten (!) was ik aan de beurt en mocht ik naar een,
dit keer, vrouwelijke internist.
Ook met haar kon ik goed praten en was erg
aardig. Eén van mijn grootste problemen, die ik tot nu toe had ondervonden, was
het slikken van de levocarnitine tabletten, 2x 5 per dag. Ik kreeg meteen te
horen dat ze teruggezet werden naar 2x 2. Ze vertelde me dat het slikken van de
pillen echt geen probleem moest vormen, want tegenslikken werkt ook niet. Ik
kreeg zelfs te horen welke pillen ik eventueel om de dag mocht slikken als ik er
echt problemen mee had. Weer had ik even een hiep-hoi momentje, want het moest
niet, ze waren er om mij te helpen en niet om me ergens toe te dwingen. En die
instelling geeft me dan ook weer meer inzet om door te gaan. Als andere artsen
deze theorie nu ook eens wat vaker zouden toepassen …
Een ander probleem waren de slaap-hulpjes,
de melatonine en amitriptyline tabletjes. Dit zijn overigens geen slaappillen,
maar ze helpen je lijf een geest wat makkelijker rust te vinden. Ik sliep
inderdaad beter in en door, maar ’s ochtends werd ik des te moeilijker wakker.
Ook dat was volgens haar makkelijk op te lossen, ik moet ze wat eerder innemen,
dan wordt ik misschien wel wat sneller moe, maar zijn ze ’s ochtends sneller
uitgewerkt. Ik moest maar even proberen, wat voor mij de beste tijd was.
Weer zo’n knaller van een opmerking ‘… wat
voor MIJ …’, het gaat om mij en niet om duizenden mensen die wel in een algemeen
beeld passen. Hoe meer ik daar te horen krijg, hoe meer mijn idee bevestigd
wordt, dat ik eindelijk de juiste plek heb gevonden!
Al met al was het internisten gesprek dus
goed gegaan. En ook bij de verpleegkundige verliep het gesprek goed. Al was ook
daar een vertraging, want toen ik klaar was bij de internist zou ik meteen door
gaan naar de verpleegkundige, maar die had een foutje gemaakt en eerst een ander
voor laten gaan. Verontschuldigingen al om, maar ik moest dus wel weer wachten.
Gelukkig heb ik kunnen babbelen met een andere vrouw die ook al jaren problemen
had met vermoeidheid. Uiteindelijk was het mijn beurt en mocht ik naar de
verpleegkundige. Hij heeft me verteld hoe het nu verder gaat. Het komt erop neer
dat ik zeer binnenkort alle informatie en verslagen via mail toegestuurd krijg
en een voorstel van aanpak. Ook hier draait het weer om ‘niets moet’.
Eén van de grootste struikelblokken die ze
daar meemaken zijn de maandelijkse kosten die niet vergoed worden, voor alle
taken die het Vermoeidheidscentrum op zich neemt. Dit komt ongeveer op E85,- per
maand. En daar bovenop komen dan nog de pillen die bijna allemaal niet vergoed
worden. Zodra ik het voorstel krijg mag ik aangeven of ik ermee doorga of dat ik
stop. En ook als ik doorga kan ik op elk moment aangeven dat ik wil stoppen.
Geen dwang. Heerlijk! Maar ik heb daar al aangegeven dat ik hiervoor geld apart
heb gezet en dat geld voor mij niet de reden zal zijn om te stoppen. Ik wil me
er gewoon een jaar helemaal voor inzetten. Als er tegenslagen komen, bekijk ik
dan wel of ze te groot zijn of niet. Voor nu ben ik er klaar voor!