Het herhaalconsult
Door: Inge Everaars (28 oktober 2011)

Op donderdag 27 oktober had ik het herhaalconsult. Dit keer reed ik in mijn eentje op en neer en ik moet zeggen dat de reis me echt meeviel. De afspraken daarentegen verliepen minder soepel. Blijkbaar ik het daar op donderdag een gekkenhuis, waardoor de afspraken behoorlijk uitlopen. Na 40 minuten (!) was ik aan de beurt en mocht ik naar een, dit keer, vrouwelijke internist.

Ook met haar kon ik goed praten en was erg aardig. Eén van mijn grootste problemen, die ik tot nu toe had ondervonden, was het slikken van de levocarnitine tabletten, 2x 5 per dag. Ik kreeg meteen te horen dat ze teruggezet werden naar 2x 2. Ze vertelde me dat het slikken van de pillen echt geen probleem moest vormen, want tegenslikken werkt ook niet. Ik kreeg zelfs te horen welke pillen ik eventueel om de dag mocht slikken als ik er echt problemen mee had. Weer had ik even een hiep-hoi momentje, want het moest niet, ze waren er om mij te helpen en niet om me ergens toe te dwingen. En die instelling geeft me dan ook weer meer inzet om door te gaan. Als andere artsen deze theorie nu ook eens wat vaker zouden toepassen …

Een ander probleem waren de slaap-hulpjes, de melatonine en amitriptyline tabletjes. Dit zijn overigens geen slaappillen, maar ze helpen je lijf een geest wat makkelijker rust te vinden. Ik sliep inderdaad beter in en door, maar ’s ochtends werd ik des te moeilijker wakker. Ook dat was volgens haar makkelijk op te lossen, ik moet ze wat eerder innemen, dan wordt ik misschien wel wat sneller moe, maar zijn ze ’s ochtends sneller uitgewerkt. Ik moest maar even proberen, wat voor mij de beste tijd was.

Weer zo’n knaller van een opmerking ‘… wat voor MIJ …’, het gaat om mij en niet om duizenden mensen die wel in een algemeen beeld passen. Hoe meer ik daar te horen krijg, hoe meer mijn idee bevestigd wordt, dat ik eindelijk de juiste plek heb gevonden!

Al met al was het internisten gesprek dus goed gegaan. En ook bij de verpleegkundige verliep het gesprek goed. Al was ook daar een vertraging, want toen ik klaar was bij de internist zou ik meteen door gaan naar de verpleegkundige, maar die had een foutje gemaakt en eerst een ander voor laten gaan. Verontschuldigingen al om, maar ik moest dus wel weer wachten. Gelukkig heb ik kunnen babbelen met een andere vrouw die ook al jaren problemen had met vermoeidheid. Uiteindelijk was het mijn beurt en mocht ik naar de verpleegkundige. Hij heeft me verteld hoe het nu verder gaat. Het komt erop neer dat ik zeer binnenkort alle informatie en verslagen via mail toegestuurd krijg en een voorstel van aanpak. Ook hier draait het weer om ‘niets moet’.

Eén van de grootste struikelblokken die ze daar meemaken zijn de maandelijkse kosten die niet vergoed worden, voor alle taken die het Vermoeidheidscentrum op zich neemt. Dit komt ongeveer op E85,- per maand. En daar bovenop komen dan nog de pillen die bijna allemaal niet vergoed worden. Zodra ik het voorstel krijg mag ik aangeven of ik ermee doorga of dat ik stop. En ook als ik doorga kan ik op elk moment aangeven dat ik wil stoppen. Geen dwang. Heerlijk! Maar ik heb daar al aangegeven dat ik hiervoor geld apart heb gezet en dat geld voor mij niet de reden zal zijn om te stoppen. Ik wil me er gewoon een jaar helemaal voor inzetten. Als er tegenslagen komen, bekijk ik dan wel of ze te groot zijn of niet. Voor nu ben ik er klaar voor!