Zwemvierdaagse
Door: Inge Willebrands (25 oktober 2007)

 

Je zal wel denken: ‘Zwemvierdaagse … Inge?’. Maar het is niet zo indrukwekkend als het lijkt. De zwemvierdaagse wordt hoofdzakelijk voor kinderen georganiseerd en is daarom niet heel zwaar … voor een gezond iemand. De cijfers: 4 dagen, 10 baantjes, elk 50 meter. Dit jaar wordt de 7e keer dat ik meedoe en de 5e keer sinds ik ziek ben. Ik zwem overigens niet alleen, mijn vriend Jeroen zwemt ook weer mee en wel voor de 8e keer.

Maandag

Vandaag de eerste dag van de zwemvierdaagse. De wekker op 6.00u. en 7.00u in het zwembad. Ik heb niet goed geslapen. Heb vannacht tot een uur of twee beneden gezeten omdat ik de slaap niet kon vatten. Is ook wel logisch, want mijn rechteroor doet ontzettend zeer en ik heb keelpijn. Jawel, in de week van de zwemvierdaagse krijg ik het voor elkaar om een flinke verkoudheid op te lopen. Maar goed, wekker uit en opstaan. Om iets voor zeven, vlak voordat de kassa open ging stapten we De Tongelreep binnen. En zoals vorig jaar, zwemmen in het 50-meterbad in het Zwemstadion. Blijft een mooi bad. Maar ook dit jaar is de promotie van de zwemvierdaagse geen giller. Welgeteld één spandoekje. Maar … wij doen mee. De baantjes gaan niet geweldig. Van mijn oor heb ik niet zo’n last, maar ik begin al een beetje kramp in mijn handen en armen te krijgen. Dat heb je als je verder niet veel aan sport kan doen. Maar elk baantje is er weer één en na zo’n 40 minuten heb ik de tien erop zitten. Dan even douchen, aankleden en naar huis. En Jeroen even op zijn werk afdroppen. Vandaag ging niet echt geweldig … ik ben benieuwd wat de overige drie dagen gaan brengen.

Dinsdag

De wekker gaat en ik kan best goed wakker worden. Het middagdutje van gisteren heeft goed geholpen. Ik heb redelijk goed geslapen. Ben wel elke anderhalf uur wakker geworden van de pijn in mijn oor en keel, maar na een slokje drinken viel ik ook snel weer in slaap. Om zeven uur stonden we weer bij het zwembad en het zwemmen kon weer beginnen. De baantjes gingen lekker. Ik had een mooi tempo gevonden en ondanks de hoestpauze na elk baantje was ik klaar na 25 minuten. Maar ik merk nu goed dat het toch een behoorlijke aanslag op mijn energie is, want mijn armen en handen zijn te zwaar om goed te typen. Maar toch … al twee dagen … ik ben op de helft!

Woensdag 

De hele nacht doorgeslapen. Ook eens lekker. Maar om nou te zeggen dat ik dan ook om zes uur wakker ben. Ik heb me vandaag één snooze gegeven, lekker even negen minuten sudderen. Maar ja, dan moet ik toch echt naar beneden. Mijn oorpijn is weg, dat is al heel wat. Nog wel een beetje een doof gevoel, maar dit is al een heel stuk beter. Die neusspray die ik gisteren heb gehaald helpt dus. Het zwemmen ging goed. In 20 minuten klaar. Maar die laatste twee baantjes zijn steeds erg frustrerend. Jeroen is wat sneller dan ik, dus na acht baantjes van mij zit Jeroen al op de kant te wachten tot ik klaar ben. Ik kan goed merken dat de moeheid begint toe te slaan. Mijn armen krijg ik al bijna niet meer boven mijn hoofd om mijn haar te kammen en mijn benen beginnen nu ook aan hun pauze. Dat lopen naar de kleedkamer was al een ramp, maar dat hele end naar die auto is funest. Gelukkig rijdt Jeroen tot aan zijn werk en kan ik even rusten. Het einde was dus wat zwaar, maar het zwemmen ging echt lekker.

Donderdag

Vandaag werd ik tien voor zes wakker van een verschrikkelijke hoestbui. En ik was nog zo moe dat ik, tijdens het drinken, steeds in slaap viel en wakker werd door de volgende hoest. Na vijf minuten was mijn keel weer een beetje rustig en heb toen nog maar even mijn hoofd op het kussen gelegd. Maar helaas was die rust na vijf minuten ook over, toen mijn wekker ging. Toch maar een keertje ‘snoozen’. En negen minuten later nog maar een keer. Maar ik besefte ook dat dit niet nog een keertje kon. Dus ben ik maar uit bed gestapt en naar beneden gegaan om me aan te kleden en voor de laatste keer de spullen te verzamelen. In de auto was ik nog steeds niet erg wakker, maar na die wandeling naar het zwembad begon mijn slaap een beetje op te lossen. Mijn oorpijn is nog altijd weg, maar nu hoor ik echt niks meer door mijn rechteroor. Ik moest er dan ook steeds op letten dat Jeroen aan mijn linker kant liep, anders verstond ik hem niet. De baantjes heb ik vandaag in 15 minuten afgelegd. Maar in dit geval was het echt verstand op nul en blik op oneindig. En ik ging ook steeds sneller zwemmen om maar zo snel mogelijk klaar te zijn, want het werd steeds drukker. Het was vandaag echt ‘ontwijk-de-bejaarde-dag’. Niet dat ik iets tegen bejaarden heb, maar wel als ze steeds in mijn richting afdrijven en vertikken om een beetje aan de kant te gaan. Ik heb vandaag dus niet alleen tien baantjes gezwommen, maar ook nog eens in slalom met hindernissen. Maar de medaille is binnen! Maar de vermoeidheid begint nu echt te komen. Mijn benen zijn net pulp, ik kan mijn hoofd niet meer recht houden en in de auto vielen mijn ogen regelmatig dicht. Gelukkig is het zelf rijden vanaf de Sligro (waar Jeroen werkt) naar huis goed gegaan. En nu zit ik achter mijn laptop, met moeite mijn gedachten weer op schrift te zetten. Mijn rug doet zeer, mijn benen voel ik al niet meer, mijn vingers willen niet meer van de ene naar de andere toets en mijn gedachten dwalen steeds af. En nu is het verhaal af. Nu lekker rusten en morgen kom ik mijn bed nog niet uit al staat de koningin zelf op de stoep!